آنفلوانزای فوق حاد پرندگان نوعی بیماری ویروسی خطرناک می باشد. این بیماری علاوه بر پرندگان، سایر حیوانات از جمله خوک، اسب و همچنین انسان را مبتلا می سازد.
مخازن بیماری:
پرندگان وحشی آبزی می توانند بدون اینکه خود مبتلا به بیماری شوند، ویروسهای آنفلوانزای پرندگان را با خود جابجا کنند.
میزبانها (پرندگان حساس به بیماری):
مرغ و خروس، بوقلمون، مرغ شاخدار، پرندگان زینتی، پرندگان وحشی و شتر مرغ از پرندگان حساس به این بیماری می باشند.
نحوه انتقال بیماری:
۱ – تماس با پرندگان وحشی و پرندگان آبزی آلوده
۲ – تماس با طیور آلوده
۳ – از طریق کفش، لباس، خودرو، آب، دان، مدفوع و بستر آلوده
۴ – سگ و گربه به عنوان ناقلینن مکانیکی
۵ – تهیه دان از منابع غیر مطمئن بخصوص کانونهای آلوده
۶ – پراکنده شدن کود مرغداری به محیط اطراف
۷ – عدم پاکسازی و ضد عفونی کامل محل نگهداری مرغ و لوازم و تجهیزات قبل از پرورش جوجه
راههای پیشگیری از بیماری:
۱ – جلوگیری از ورود پرندگان وحشی به محل نگهداری مرغ از طریق نصب توری و ترمیم خرابیهای آن
۲ – عایت اصول بهداشتی و امنیت زیستی در مرغداری های صنعتی
۳ – ضد عفونی کامل محل پرورش مرغ و تجهیزات آن قبل از جوجه ریزی
۴ – ممانعت از ورود حیوانات دیگر به عنوان ناقلین مکانیکی به محل پرورش مرغ
۵ – اعلام هر نوع کاهش شدید مصرف دان، کاهش شدید تولید یا افزایش تلفات به نزدیکترین پست دامپزشکی
توصیه های مهم بهداشتی:
۱ – خودداری از شکار و نگهداری پرندگان مهاجر و بومی آبزی
۲ – اهالی روستاها از رها نمودن مرغهای بومی و دیگر ماکیان بصورت چرای آزاد خودداری و آنها را در مکانهای سرپوشیده نگهداری نمایند چون امکان انتقال بیماری به طیور بومی از طریق تماس با پرندگان وحشی وجود دارد
۳ – صاحبان طیور بومی در صورت مشاهده تلفات در طیور، مراتب را سریعا به نزدیکترین پست دامپزشکی اعلام نمایند
۴ – عدم تهیه گوشت مرغ از مراکز غیرمجاز و عرضه کنندگان و کشتار کنندگان دوره گرد
۵ – گوشت مرغ مصرفی خود را بصورت بسته بندی شده تازه یا منجمد و از مراکز مجاز تهیه نمائید
