کویرسبز– سوگواری بر امام حسین: در قصه ی کربلا زمین و زمان و مکین و مکان درهم است!. جدا کردنی و سوا شدنی نیست. کربلا را نمی توان از حسین (ع) جدا کرد و داستان “آب” و عطش را نمی توان بدون وجود “نهر” علقمه معنی کرد. نهرعلقمه هم بدون “درختان” و نخلستانهایی که داستان عباس (ع) در آنجا روایت می شود انگاره ای بزرگ را کم دارد. از نبرد در کربلا نمی توان بدون تاختن تصویری کامل داشت و تاختن یعنی “اسب” ذوالجناح!
و “خاک” خود داستان دیگری است.
واقعه ی عاشورا یک دامنه ی محیط زیستی جدی دارد.
ماه محرم نزدیک می شود و شیعیان خود را برای عزاداری سید الشهدا مهیا می کنند. و این نوشتاری است برای صاحبان مجالس. که نه فقط آنها بلکه همه ی ما بوی نوستالژیکِ آتشِ زیرِ دیگ های غذای نذری را دوست داریم. اما امروزه برای کمک به شرایط اسفبار جنگلها و آفت حرص انسانی افتاده برچوبهای درختان، بجاست شیعیان حضرتش که به راحتی می توانند به جای چوب از انرژی گاز بهره ببرند از بریدن و جمع آوری هیزم درختان برای روشن کردن آتش صرف نظر کنند. ما شیعه ی ائمه ای هستیم که گیاهی ( ولو برگ درختی ) را جز به ضرورت استفاده از مواهب طبیعی استفاده نمی کردند. آنکه بدون توجه به محیط زیست اطراف در خیمه ها آتش به پا کرد، دشمن ولی خدا بود!.
اگر به تناسب زندگی مدرن عزاداری ما هم نوین شده و دیگر فرصت شستشوی ظروف فلزی قدیم را نداریم، می توان برای تمام ظروف یکبار مصرف پاکتی جهت بعد از مصرف اش در نظر گرفت. تا تبدیل به آشغال کفِ خیابان و ضایعات پر دردسر برای محیط زیست مان نشود و در ضمن قامت رفتگری را نیز خم نکند. سطل های زباله مخصوصی را در اطراف محل توزیع نذری (به خصوص چای و شربت) تعبیه کنیم. ما درروضه ها بسیارشنیده ایم که شب عاشورا حضرتش خار و خاشاک اطراف خیمه ها را جمع آوری کرد تا بعدِ غروب عاشورا به پای فرزندان بی پناهش نرود.
به امام تاسی کنیم و تدبیر پاکیزگی و رفع خاشاک و زباله ی فردا را امروز به عمل آوریم.
ایجاد آلودگی صوتی از عملکرد های زشت جبهه مقابلِ امام بود که هنگام خواندن خطبه و بیان نصایحِ امام، طبل زدند و هلهله کردند تا صدای منطق حسینی به گوش خیل سپاهیان عمر سعد نرسد و وجدان خفته شان بیدار نگردد.
صدای منطق شیعه باید مثل پیشوایش به دوراز مزاحمت و آلودگی صوتی باشد.
بر رافت و مهربانی حضرت حسین (ع) گریستیم که دراولین برخورد با حربن یزید ریاحی ضمن سیراب کردن سربازان سپاه او، تمام اسبهای سپاهش را نیز سیراب کرد. شیعه اگر جا پای امامش می گذارد بر خوردش با حیوانات نیز باید چنین باشد. در اجرای تعزیه ها به حیوانات فشار نیاوریم. و یادمان باشد مهم به قدر کفِ دستی میل غذای نذری است برای تبرک، نه میزان گوشت داخل آن!. ( مایی که عمدتا این سالها مشکل چاقی و پر خوری و کم تحرکی داریم) از روی چشم وهم چشمی خدای ناکرده گوشت غذا را بیجهت زیاد نکرده وحیواناتی را به این وسیله ذبح نکنیم. نشود که خدای ناکرده جوی آب خیابان ها پر شود از تکه های خورده نشده ی گوشت گوساله و گوسفند!. روایت است که رسول خدا فرمود «پشتِ مرکبتان را همچون منبر سخنرانی قرار ندهید! خداوند آنها را برای شما تسخیر کرده تا شما را در راه های سخت به منزل برساند. [پیاده شوید و] برروی زمین باهم سخن بگویید». یا در سفارشی دیگر فرمود : «سه نفر بر پشت حیوان سوار نشوید؛ زیرا در این صورت یکی از آنان لعن شده است» این سفارشات برای رفتار با حیوانات است چه رسد به کشتار آنها!.
سوگواری بر امام حسین
نمونه ها بسیاراست. کافیست یادمان نرود که سوگوار امام حسین (ع) به شیوه یزیدیان عزاداری نمی کند.
پ.ن: کتاب سروش هدایت مجموعه ای چند جلدی از پیامهای علامه جوادی آملی است. نوعا پیامهای استاد دراین سالها بین یک تا سه صفحه است. ( به عنوان مثال پیام ایشان به همایش بزرگداشت استاد فقیدش علامه طباطبایی نیم صفحه! است.) اما پیام ایشان برای روز درختکاری حدود بیست و یک صفحه! می باشد. فارغ ازمحتوای ناب پیام ایشان حجم بسیار آن نشان می دهد گویا دغدغه های ما باید به دغدغه های بزرگان راستین دین و صاحبان اصلی عزای حسینی نزدیک شود.
یاسر عرب.
