رضا کیانیان:پشتیبانی میلیونی مردم از کمپین دریاچه ارومیه، باعث شد بیشتر رسانه‌ها و بسیاری از مسئولان به عنوان یک درخواست ملی به آن واکنش نشان دهند. اما مشکل آب در کشور ما بزرگ‌تر از دریاچه ارومیه است و تنها به مشکلات زیست بوم در این منطقه محدود نمی‌شود.
بسیاری از بخش‌های دیگر هم دچار خشکی شده‌اند و یا در حال خشک شدن هستند؛دریاچه هامون، دریاچه پریشان، رودخانه کارون، رودخانه زاینده‌رود، تالاب گاوخونی، تالاب انزلی، دریاچه بختگان، منابع آب‌های زیرزمینی و… لازم است که با یک هم‌صدایی ملی به داد همه اینها برسیم! در چند ماه گذشته بسیاری از هموطنان برای منطقه خودشان کمپینى فراهم ساختند تا صدای دریاچه ها، تالاب‌ها و رودخانه هایشان را به گوش همه برسانند.
بیایید دست در دست هم بگذاریم، همصدا شویم و با کمپین «من صدای آب هستم» حل بحران آب را در سراسر کشورمان مطالبه کنیم.با کمپین من صدای آب هستم صدای همه دریاچه ها، همه رودخانه‌ها و همه تالاب‌ها و همه منابع زیرزمینی آب بحران زده کشورمان شویم.به کمک چند نفر از همراهان یک کانال تلگرام و یک صفحه اینستاگرام با همین نام ایجاد شده که همه بتوانیم اخبار کمپین‌های مربوط به آب را در این دو جا بگذاریم و همصدا شویم.
خوشبختانه رسانه‌ها نیز از چنین طرح‌هایی حمایت کرده‌اند و از این بابت باید سپاسگزار آنها باشیم چون این یک دغدغه فردی یا شخصی نیست، بلکه مشکل همه ماست.اتفاقات خوب و یا ناگوار در همین مدت کم رخ نداده‌اند.چند روز قبل پنج نفر با بالگرد وزارت نفت در دریای خزر سقوط کردند. تسلیت به خانواده‌هایشان و همه مردم ایران. اما اگر فیلمی از این حادثه نداریم به خاطر این است که کسی آن دور و بر نبوده که موبایل داشته باشد.به فیلم و عکسی که از حادثه قطار در سمنان منتشر شد، دقت کنید.
عده‌ای دارند در قطار آتش گرفته، می‌سوزند و کباب می‌شوند و دو جوان جلوی کادر بی‌خیال با هم گفت و گو می‌کنند و فیلم می‌گیرند. بقیه هم تماشا می‌کنند. فقط یک نفر نگران است و می‌دود به سمت قطار. با دیدن چنین صحنه‌هایی فکر می‌کنیم که ما بی‌حس شده ایم. در حادثه قطار می‌میریم؛ در سقوط بالگرد می‌میریم؛ از سرما و برف غافلگیر می‌شویم و می‌میریم؛ از آلودگی هوا می‌میریم و با موبایل‌هایمان فیلم می‌گیریم و به دیگران غر می‌زنیم! برای هر اتفاقی غر می‌زنیم و بد و بیراه می‌گوییم و هیچوقت از خودمان نمی‌پرسیم که ما چه کرده ایم؟
هر چند ممکن است در بعضی موارد بی‌حس شده باشیم، اما همچنان به موقع روحیه قهرمانی و گذشت و ایستادگی داریم؛ همچون خانم خادم الشریعه که بازی برده شطرنج را به دلیل حال نامساعد رقیبش به تساوی کشاند؛ مانند اسکان‌دادن کارتن‌خواب‌ها در این سرمای جانسوز، مثل جمع شدن مردم تبریز در ایل گلی و افروختن شمع به یاد جان‌باختگانشان در حادثه قطار، و مانند سینمای ایران که در چند روز گذشته پنج جایزه جهانی دیگر را هم از آن کشور عزیزمان کرد.پس نه فقط نیمه پر لیوان را ببینیم و نه نیمه خالی آن را و بدانیم که یک دست صدا ندارد و همه با هم باید به سراغ مشکلات برویم.
